Dragi, a juma.

Sięgając pamięcią wstecz mam obraz, jak wyruszaliśmy pierwszy razy na jumę, na której nie było mowy o żadnych narkotykach. One pojawiły się potem, wraz z polepszeniem się sytuacji materialnej. Wychowując się w upadającej komunie nikt nigdy nie wspominał o narkotykach. Nie były one tak powszechnie znane jak to ma miejsce dzisiaj. Oczywiście zjawisko "ćpania" było, lecz była to forma klejów i ostrej jazdy z kompotem makowym (odwołam się tu do filmu -„skazany na bluesa”). Często widziałem starszych kolegów jak "ćpali" klej i mieli taką "jazdę" po tym, że szczerze powiedziawszy bałem się nawet tego spróbować. Po kleju mieli straszny odjazd, nie wiedzieli praktycznie gdzie są, śmierdząc przy tym okropnie.

Pierwsze "sanki" - prawdziwe więzienie.

         I tak przepełnieni pozornym szczęściem żyliśmy z dnia na dzień, nie martwiąc się co przyniesie jutro. Nie interesował nas wyraz „przyszłość”. Patrząc z dzisiejszego punktu widzenia można było zainwestować tyle pieniędzy, że dziś człowiek nie musiałby się martwić o ich brak. Potocznie mówiąc „stałby jak górnik”. Dziś jest niestety inaczej.

Początek długiej drogi.

A zaczęło się tak. Jak już wspominałem mieszkaliśmy w dziesięciopiętrowym bloku. Była tam nas niezła ekipa. Około 20 -stu chłopaków w wieku 13 - 25 lat. Nie odróżnialiśmy się niczym jeden od drugiego. Praktycznie ta sama szkoła, jedynie rożne klasy. Ale w całej tej szarości dni tamtych czasów jedna rodzina zasługiwała na moją uwagę. Była to na pozór zwykła rodzina, a jedyną różnicą było to, że mieli czwórkę dzieci. Samych chłopaków, których bardzo lubiłem. Jedynie, czym się różniliśmy to tym, że mieli ojca, a ja nie.

Rodzina, szkoła i środowisko.

          Urodziłem się w małym przygranicznym miasteczku oddalonym o 3 km od niemieckiej granicy. Wychowywałem się częściowo w domu rodzinnym, częściowo u dziadków mieszkających w tym samym miasteczku. Powodem tego było to, że wychowywaliśmy się bez ojca. Dlatego częściowo tu i tam. Aby wychować dwójkę dorastających chłopców, matka musiała podjąć lepszo płatną pracę w niedalekim zakładzie chemicznym. O którym było głośno swego czasu przez palenie haszyszu, który oczywiście się cały nie spalił. Ale o tym opowiem w kolejnych rozdziałach.

Charakterystyka kukacza, kukmena - czyli detektywa sklepowego.

          Jak to w życiu bywa, musi być równowaga w przyrodzie. Tak i w tym przypadku, jeśli jest jumacz, to musi być jego druga strona, czyli „kukmen” -  czyt. detektyw sklepowy. Wyraz kukmen został wymyślony od niemieckiego słowa „gucken” (czyt. kuken) – spoglądać. Zaś druga część „men” – został dodany, aby wskazywał osobę. Czyli kukmen to nic innego jak osoba rozglądająca się po sklepie, pilnująca czegoś, ochrona. Można ich obecnie spotkać w wielu sklepach, nawet w małych miejscowościach, choć w czasach 90 - tych w Polsce ich nie było, tylko na zachodzie Europy. No bo i po co w Polsce, jeśli towaru było jak na lekarstwo, a ocet mógł pilnować się sam. Dziś to zjawisko dotarło na nasze tereny wraz z budową ogromnych centrów handlowych i przyjściem obcego kapitału. Mówię tu o sieciach sklepowych,w których rozrasta się drobna jumka.